İmamlar Mesai Alıyor Mu? Bir İmamın Hikayesi
Bir sabah, her zaman olduğu gibi, güneş köyün dağlarının ardında usulca yükselmeye başlarken, İsmail Hoca camideydi. Ezanın sesini duyan köylüler, gözleri yarı uyku ile camiye doğru yürümeye başladılar. İsmail Hoca, cuma namazı için minberdeki yerini almak üzere hazırlığını yaparken, aklına gelen bir soru vardı: “Gerçekten mesai alıyor muyum? Yani, bu kadar fedakârlık, bu kadar emek, karşılığında mesai alacak mıyım?”
İsmail Hoca, köyde herkesin saygı gösterdiği, güler yüzlü, içten bir adamdı. Her sabahın erken saatlerinde camiye gider, geceleri sohbetler yapar, cenazelerde, düğünlerde, hastalıkta her an yanlarında olurdu. Ama bir yandan da içeride büyüyen bir soru vardı: Bu işin karşılığında bir mesai alıyor muydu? Yoksa yıllarca süren hizmet, insanlara hizmet etmeyi hayat amacı edinmiş olmakla mı sınırlıydı?
Bir Öğretmen, Bir Ebeveyn: Kadınlar ve Empati
İsmail Hoca’nın en yakın arkadaşı, Fatma Hanım’dı. Köyde bir okulu yöneten öğretmendi. Fatma Hanım, her sabah sınıfa girdiğinde, gözleri hala uykusuzdu. Her akşam okuldan sonra evde çocuklarıyla vakit geçirdikten sonra, o günkü dersleri gözden geçirir ve ertesi günün hazırlığını yapardı. Ama o da İsmail Hoca gibi, sıklıkla mesai saatlerinin ne kadar adil olduğunu sorgulardı.
Fatma Hanım, işin duygusal boyutunu çok iyi kavrıyordu. Her gün çocukların hayatına dokunuyordu; onlara sadece matematik öğretmekle kalmaz, duygusal olarak da onlarla ilgilenirdi. Okulun dışında bir öğrenci hastalanmışsa, ya da bir öğrencinin ailesinde bir sorun varsa, Fatma Hanım da tıpkı İsmail Hoca gibi oradaydı. Yeri geldiğinde öğrencilere birer dost, yeri geldiğinde birer rehber olurdu. Ama hep aynı soru vardı kafasında: “Mesai saatim dışında, bu kadar çok zaman harcamam adil mi?”
Fatma Hanım ve İsmail Hoca, birbirlerini tam anlamasalar da, aynı soruyu içlerinde büyütüyordu: “Bizim görevimiz, mesai saatlerinin dışında devam eden bir sorumluluk değil miydi?”
Çözüm Odaklı Yaklaşım: İsmail Hoca ve Stratejik Düşünme
Bir gün, köydeki eski bir arkadaşı, Hasan Bey, İsmail Hoca’yı ziyaret etti. Hasan Bey, bir işadamıydı ve İsmail Hoca’ya hep stratejik bir bakış açısıyla yaklaşmayı sevdi. “İsmail Hoca,” dedi, “Biliyorsun, senin görevin kutsal. Ama biz de buna bir çözüm bulmalıyız. Gönüllü olarak yaptığın bu işler, emekle ilgili bir karşılık gerektiriyor, değil mi?”
Hasan Bey, din hizmetlerinin zamanla genişlemesi ve profesyonelleşmesi gerektiğine inanıyordu. “Hizmetin maddi karşılığı olmalı,” diye devam etti. “Senin gibi değerli bir insan, sürekli olarak yoğun bir şekilde çalışırken, nasıl bir denge kurabiliriz? Zamanını daha verimli kullanabileceğin bir düzen yaratmalı.”
İsmail Hoca, Hasan Bey’in söylediklerini düşündü. “Evet,” dedi, “Bu kadar fazla sorumlulukla ne kadar sürecek bu yoğun tempo? Belki de bir düzenleme, bir mesai saati ya da en azından manevi olarak daha fazla takdir görmek, adil olurdu.”
Empati ve Çözüm Arasında Bir Denge
İsmail Hoca’nın ve Fatma Hanım’ın hikayeleri, sadece birer örnekten ibaret değil. Hem erkeklerin çözüm odaklı yaklaşımının hem de kadınların empatik bakış açısının bir birleşimidir. İsmail Hoca gibi, köy imamları da toplumda çok önemli bir role sahiptirler. Ancak, bu sorumlulukları yerine getirirken kendi emeklerinin karşılığını alıp almadıkları çok sorgulanan bir konu olmuştur. Fatma Hanım’ın da belirttiği gibi, öğretmenler ve dini liderler, topluma hizmet etmek için çok çalışırken, bu süre zarfında kendi sınırlarını aşarlar.
Mesai saatlerinin ötesinde bir sorumluluk taşıyan imamlar, genellikle ücretsiz çalışmak zorunda kalırlar. İmamlar mesai alıyor mu sorusu, aslında sadece bir maddi gelir meselesi değil, aynı zamanda bir saygı ve değer meselesidir. Bu meslekler, insanlara hizmet etmenin ötesinde, insanları manevi olarak güçlendiren, onlara huzur veren önemli bir görev üstlenmektedir. Ancak, bu görevlerin karşılığına dair düşünmek, onları daha iyi anlamamıza yardımcı olabilir.
Yorumlarınızı Paylaşın
Sizce İsmail Hoca’nın ve Fatma Hanım’ın hissettikleri, toplumda daha fazla anlaşılmalı mı? İmamlar mesai almalı mı? Toplumda daha fazla takdir görmek, sadece işin karşılığında maddi bir ödül almak anlamına mı gelmeli? Ya da hizmetin değerini anlamak, tamamen manevi bir mesuliyet midir? Görüşlerinizi merak ediyorum, bu konuda ne düşünüyorsunuz? Lütfen yorumlarda düşüncelerinizi paylaşın!