Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi Kimin Elinde? Bir Değişim Hikayesi
Diyarbakır’ın sokakları, yıllardır ne çok ses gördü. İnsanlar, sorunlarını dile getirdi, bir şeyler değişsin diye umut ettiler. Ama bazen değişim, sadece dışarıdan bakıldığında görülebilir. İçerde, bir kalp atışıyla her şeyin nasıl değişebileceği ise çok daha derin bir sırdır. Bu yazıda, bir şehirdeki değişimi ve değişimin ardındaki yüzleri anlatacağım. Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi’nin kimin elinde olduğu, aslında tam da bu hikayede gizli. Bir kadının empatik yaklaşımı ve bir erkeğin stratejik zekası arasındaki fark, belki de şehrin kaderini belirleyecek.
Süleyman, Diyarbakır’da büyümüş, yıllarca siyasetle iç içe olmuş bir adamdı. Çocukluğundan itibaren, sorunları çözmeye yönelik stratejik bir bakış açısı geliştirmişti. Ona göre, her şey bir plana bağlıydı. Şehrin altyapı sorunlarından eğitim sorunlarına kadar her şeyin bir çözümü vardı, yeter ki doğru adımlar atılsın. Fakat Süleyman’ın dünyasında, sadece mantık ve strateji vardı. Çözüm odaklıydı, ama bazen insani yönünü kaybedebiliyordu.
Bir gün, Diyarbakır’ın kaderini değiştirebilecek bir fırsat doğdu. Belediye başkanlığı için yapılan seçimlerde, Süleyman büyük bir zafer kazanmak üzereydi. Ama bir sorun vardı: Bu sefer karşısında, yıllardır tanıdığı bir kadın, Ayşe vardı. Ayşe, Süleyman’ın tam tersi biriydi. Her zaman başkalarının derdini dinleyen, kalbini ve vicdanını her şeyin önünde tutan bir kadındı. Diyarbakır’ın halkı, Ayşe’yi çok seviyor, onun empatik yaklaşımına güveniyordu. Süleyman’ın soğuk hesaplarından farklı olarak, Ayşe insanlara dokunuyor, onların sesini duyuruyordu.
Bir akşam, Ayşe ve Süleyman bir kahve içmek için buluştular. Diyarbakır’ın eski taş binalarının arasında, karşılıklı oturup bir zamanların dostlarıydılar. Ama bu defa, sadece dost değillerdi. Şehri yönetecek, insanlara umut verecek kişiler olarak birbirlerine bakıyorlardı. Ayşe, Süleyman’a bakarak, “Diyarbakır’a hangi değişimi getireceğiz?” diye sordu. Süleyman, gülümseyerek, “Kişisel çıkarlarımızı bir kenara bırakıp, doğru adımları atmalıyız. Her şey planlı olmalı.” dedi. Ayşe ise gözlerini kısıp, “Bazen doğru adımlar, sadece mantıkla atılmaz. İnsanları dinlemek, onların ne hissettiğini anlamak gerekir. Bir şehri değiştirecek şey, sadece yollar ve köprüler değil; insanların birbirlerine olan güvenidir.” dedi.
O an, aralarındaki farkı daha net hissettiler. Süleyman’ın aklında her şeyin mantıklı bir çözümü vardı. Ama Ayşe, şehrin ruhunu, halkın derinlerdeki ihtiyaçlarını hissedebiliyordu. Süleyman, Diyarbakır’ın altyapısına odaklanarak, şehirdeki görünür sorunları çözmeyi planlıyordu. Ancak Ayşe, her bir vatandaşın kalbine dokunmak istiyordu; çünkü o, her problemin ardında bir insanın yansıması olduğunu biliyordu.
Zamanla seçimler yaklaşmaya başladı. Her ikisi de sahaya çıktılar. Süleyman, planlarından bahsederken, Ayşe halkla oturup sohbet ediyor, onların ihtiyaçlarını öğreniyordu. Diyarbakır’ın insanları, Ayşe’nin içten yaklaşımına, ona duyduğu güvenle yanıt veriyordu. Bir çocuk Ayşe’yi gördüğünde, “Başkanım, bizim okulumuza park yapacak mısınız?” diyordu. Ayşe, “Evet, yapacağız ama önce sizlerin mutlu olmasını istiyorum,” diyordu. Süleyman ise, “Evet, bu park için bütçeyi hazırladım. Projeyi başlatmak için her şey hazır,” diyordu.
Sonunda, seçim günü geldi. Diyarbakır’ın kaderi, bir kadının empatik yaklaşımı ile bir erkeğin stratejik zekası arasındaki ince çizgide şekillenecekti. Ama bir şey kesindi: Diyarbakır halkı, kendilerini gerçekten anlayan, kalpleriyle dokunan lideri seçmek istiyordu.
Ve nihayet, seçim sonuçları açıklandı. Ayşe, Diyarbakır Büyükşehir Belediyesi’ni kazandı. Ama bu sadece bir zafer değildi; aynı zamanda şehirdeki insanlara dokunmanın, onların ihtiyaçlarını anlayarak çözüm üretmenin bir zaferiydi.
İşte bu, Diyarbakır’ın hikayesiydi: Bir kadının, insanların sesini dinlemesiyle ve bir erkeğin, stratejinin ötesine geçip insanları anlamaya çalışmasıyla değişen bir şehrin hikayesi. Diyarbakır, şimdi gerçekten değişmişti. Ve bu değişimi, sadece stratejik düşünceler değil, kalpten gelen bir empati belirlemişti.